Ik werkte een tijd bij de post als sorteerder. Als de meeste mensen nog sliepen, vertrok ik naar een grote hal met weinig ramen en veel beton. Ik kwam terecht in team 7 bij collega’s die er al jaren werkten. In het begin moesten we aan elkaar wennen. Zij leken me rouwdouwers. Ik was voor hen een kunstenaar met een tijdelijk bijbaantje. Toch voelden ze niet geheel vreemd – ik kom namelijk uit een familie met de nodige laagopgeleide rouwdouwers. Toen ik er vier jaar werkte, durfde ik het aan mijn collega’s te vragen voor mij te poseren.

Zoals ik ze heb afgebeeld, zijn ze een weerspiegeling van mijn innerlijk. Ik herken trekken van mezelf en mijn familieleden in hen. Opgegroeid in armoede, weinig opleiding, gevoelig voor gezag. Met name dat laatste is een belangrijk thema voor mij. Als je bent opgevoed met de overtuiging niet te veel van het leven te mogen verwachten, dan kom je daar niet zomaar van los. Maar samen met mijn ex-collega’s sta ik nu op en nemen we ruimte in. Ik heb hen niet in hun uniform getekend om hun authenticiteit en autonomie te benadrukken. Zie hoe bijzonder, gevoelig en creatief ze zijn! Gelijk aan ieder ander en de moeite waard. Nu er zoveel uit het verleden dat met onderdrukking te maken heeft, rechtgezet wordt, mogen zij niet achterblijven. De Amsterdamse postbodes verdienen een plek in het museum.

P.S. Op www.hardhoofd.com heb ik samen met schrijver-journalist Ferry Wieringa van sommige postbodes hun levensverhaal vastgelegd.

De vijf portretten zijn gemaakt in de periode 2021|22, formaat 100 x 70 cm, kleurpotlood op papier.