Aan het eind van de jaren ’20 schilderde Else Berg zichzelf als schilder, gekleed in een zwarte schilderskiel, met penselen en een palet als attributen van haar beroep. Met gefronste wenkbrauwen kijkt zij geconcentreerd in de spiegel die ze moet hebben gebruikt. Door die gezichtsuitdrukking en de donkere kleuren doet het schilderij somber aan, een indruk die nog versterkt wordt door de wat benauwende, ondiepe ruimte achter haar, die wordt afgesloten door een grauwe muur. Aan de rechterkant is er een ondoorzichtig raam. Een cactus in een pot op de vensterbank lijkt Else Bergs wat stekelige gezichtsuitdrukking nog eens te benadrukken.