De foto’s vertellen verschillende verhalen.
Het is een serie familieportretten dat 13-02 2024 gemaakt is door Venus Veldhoen.
Boy, het middelpunt van het portret, is: de vader, mijn man, 83 jaar oud, een pauw, een stille activist, Indisch, een prins van een verloren prinsdom, hoofd van de spoormakerij van het GVB in Amsterdam met Indonesië in zijn hart, is om zijn fragile gezondheid, de belangrijkste reden voor het vastleggen van deze herinnering.

Deze portretten waarin niks niet divers is zijn het toppunt van culturele diversiteit.
Van de wortels van de geportretteerden tot de inrichting van het huis en de afkomst van de fotograaf.

Het tafereel met de appeltaart verwijst naar het schilderij van Vincent van Gogh: de aardappeleters.
Het is de beladenheid, de bestaansonzekerheid, en heavy life, die overeenkomstig is met onze culturele erfenis in de nadagen van Indië.
De wonden van onze geschiedenis evenals de kleuren van het schilderij, inmiddels geslonken tot een litteken dat nog steeds gevoelig is, zijn onzichtbaar ‘zichtbaar’.

We zijn verschillende generaties met ieder een eigen ervaring en opvatting over deze tijd

Wij zijn geen vraagteken.
Wij zijn onderdeel van het bonte kleurenspectrum dat Amsterdam rijk is.
We zijn gezichten van nu, gezichten zonder kader.