Als ik aan Noord-Holland denk, dan denk ik aan mijn opa’s boerderij. Aan schapen, kippen, knotwilgen langs slootjes, in het hooi spelen, en met de hond struinen in de weilanden.
Het was alsof de tijd op de boerderij vertraagde naar een kalmer ritme; meegaan met de seizoenen, met de groei van de groente en het fruit in de zomer. Met de geboortes van lammetjes. De blijdschap wanneer de eerste zwaluwen weer terugkeerde in het voorjaar om in de schuur te nestelen.

Mijn opa’s manier van leven voelt nu bijna als een uitstervend diersoort. Als een museumstuk… Juist niet iets van het nu. Dus waarom zou ik juist zijn portret kiezen om te schilderen?

Ikzelf -‘het gezicht van nu’- denk graag terug aan ‘het gezicht dat er nu niet meer is’, zowel via herinneringen en anekdotes, als indirect door geerfde (eigen-)wijsheid.

Het verleden altijd is verbonden met het heden, en ik ben ervan overtuigd dat zolang een persoon nog in iemands gedachtes of verhalen voorkomt, hij of zij nog altijd een rol speelt in het nu.