Dit zelfportret is gemaakt in de laatste fase van Corona, net toen de wereld nog even stil stond. Net toen de #metoo beweging opmars maakte en ik het woord crip voor het eerst hoorde. Toen er even geen anderen waren om te vertellen hoe ik naar mijzelf moest kijken, keek ik naar mij. Dit was het begin. Dit was aarden in mijzelf in plaats van in een ander. Wat volgde was een verplaatsing, in mij en naar nieuwe ruimtes. Gestaag begon het wortelen, in Amsterdam. Waar mijn mankementen geen mankementen zijn, maar de verbintenis met anderen.