Als vrij werk maak ik foto’s van jongeren die ik op straat tegenkom in Amsterdam. De camera gebruik ik als ‘excuus’ om de ander te leren kennen, nieuwe inzichten te doen. De foto is dan bijna ondergeschikt aan de ontmoeting, die vaak even belangrijk is.

Ik kwam Mei Mei (19) bij mijn supermarkt tegen, en vroeg of ik haar voor mijn garagedeur een foto van haar mocht maken.

In ons gesprek vertelde ze over haar zoektocht naar haar identiteit, en dat ze steeds meer vrede had dat die zoektocht er mag zijn.

Mei Mei; ‘Stop me niet in een hokje. Ik begrijp dat het sommige mensen helpt. Labels toevoegen. Het maakt dat je de wereld kunt indelen, structureren en versimpelen. Maar anderen hoeven voor mij niet te bepalen wie ik ben en hoe ik me zou moeten gedragen. Die vraag is voor mezelf soms al ingewikkeld genoeg. Laten we wat milder naar elkaar kijken.’

Voor mij is ze het gezicht van nu, omdat ze zich al zo jong, zo kwetsbaar EN krachtig uit durft te spreken. Diversiteit omarmt, ook als je er geen label op kunt plakken, en een oproep doet naar mildheid.

Bij dit krachtige portret, vond ik een activistisch design horen, vandaar dat ik de originele foto heb bewerkt met de uitspraken die ze hierover deed. Een oproep aan de mensen om haar heen.