Een supermarkt in Amsterdam tijdens Corona-tijd:

Na een lange wachttijd
eindelijk loop ik door

Mijn lijst heb ik ter hand
iedereen vermijdt elkaar
we houden goed afstand
nog steeds voelt dat heel raar

We dragen allemaal mondkapjes
een lachend gezicht
zie je niet
Ik zie vermoeide ogen
verwarde wanhopig
ogen van verdriet

Ik sta op het punt
om een yoghurt uit te kiezen
als een kleine jongetje
die in een winkelwagentje zit
straalt een glimlach naar me toe

Hij verrast me
met zijn open vrolijk gezicht
het voelt als een straal van licht
hij zwaait naar me
en zwaai ik terug

Ik denk-hoe neemt zo’n kleine kind
de wereld waar zoals het nu is ?

Hij ziet gemaskeerde gezichten
mensen die elkaar vermijden
mensen op straat en in de park
die als zombies gaan lopen
die liever in een kleine schermpje
in zijn handen willen kijken
dan om de wereld zich heen

Hoe neemt zo’n kleine kind
dit wereld waar ?

Alsof hij mijn gedachten weet
schudt hij plotseling
zijn hoofd helemaal naar achteren
en kijkt me aan
met zijn gezicht ondersteboven

Ja jongen-je hebt gelijk
De wereld is op zijn kop !