Deze foto is een zelfportret, waarbij een koemest hoofd geboetseerd is op een echt hoofd (mijzelf). Het idee is ontstaan vanuit mijn oorspronkelijke afkomst, de boerderij, het platteland. Gefascineerd door de kwaliteiten van mest om er mee te bouwen, denk aan India of Afrika, ben ik portretten van koemest gaan boetseren. Omdat het drogen veel tijd vergt, heb ik mijn eigen hoofd gebruikt als basis om snellere resultaten te krijgen, en deze gefotografeerd.
De achterliggende gedachte is mijn pijn over de teloorgang van het platteland zoals ik die van 50 jaar geleden heb gekend, de romantiek, en de authenticiteit die daaruit sprak. Door de intensieve veehouderij is het hele landschap veranderd in kale weiden met grote schuren, en is de mest niet meer geworden dan een dunne blubber met alle gevolgen van dien. Hebben de autoriteiten soms stront in hun oren?