In 2021 was ik met mijn man op vakantie in Callantsoog, Noord-Holland. Ik had op dat moment zware burnout klachten en de rust van Callantsoog was daarom zeer welkom.
Jaren geleden kreeg mijn man een kwaadaardige tumor in zijn rechteroog. Het heeft hem zijn oog gekost, sindsdien draagt hij een prothese, een glazen oog.
Al voor onze vakantie naar Callantsoog was ik begonnen aan een schilderij om zijn verlies te eren.
Het dragen van het prothese-oog voelt voor mijn man soms als ‘onecht’. Hij ervaart sterk het gevoel dat je jezelf buiten niet mag tonen zoals je er werkelijk uitziet, namelijk: een man met één oog, onvolmaakt. Zijn eigen ouders hebben hem bijvoorbeeld nooit zonder prothese gezien. Mensen spreken vaak hun afschuw uit voor een dergelijk voorwerp.

Tijdens onze vakantie in Callantsoog vroeg mijn man zich af of hij zou durven zich zonder prothese te tonen. Grote delen van de vakantie liep hij er, na enige aarzeling, bij als ‘zichzelf’. Voor hem een bevrijding. Mijn liefde en respect voor hem groeide hiermee alleen maar meer. De mensen die we onderweg troffen reageerde vaak nauwelijks op wat ze zagen, een opluchting voor ons beiden.

In mijn burnout heb ik moeten leren dat ik meer naar mijn eigen wensen en behoeften mag handelen, ook als anderen dat moeilijk vinden. Wat mijn man Arthur die vakantie deed was voor mij een groot voorbeeld, waar ik altijd met veel liefde aan zal terugdenken.

Thuis schreef ik bovenstaand gedicht, wat uiteindelijk hoort bij het schilderij ‘Argus’ wat ik twee jaar later zou voltooien.