Op het schilderij is te zien een baby, de hand van haar zus en de handen van de kraamverzorgster. Aangezien handen ook als kleine portretten kunnen worden beschouwd, zie ik het schilderij als een groepsportret. Het schilderij gaat over ouderschap (en de onzekerheid die dat meebrengt), verbondenheid en de grootsheid van een baby – een baby is kwetsbaar, maar heeft ook macht. Een baby weet als geen ander de aandacht naar zich toe te trekken, omdat juist vanwege de totale afhankelijkheid iedereen zich over de baby ontfermt. Een baby is universeel, want elk mens heeft deze periode van kwetsbaarheid meegemaakt, ook al hebben we hier geen bewuste herinneringen meer aan. En daarom is het schilderij van deze meer dan levensgrote baby in de eerste week in een Tummy Tub (olie op canvas, 80×50), deze inwoner van Noord-Holland, een geschenk aan alle inwoners van Noord-Holland. Mijn wens – en in alle bescheidenheid – is dat er een klein moment van eenheid door wederzijdse herkenning en verbondenheid wordt ervaren, in een toch wel roerige tijd van verdeeldheid.