Portret van mijn moeder, die vanuit Polen naar Nederland is gekomen. Kort voordat ik deze schilderde, brak ik mijn rechterpols. Deze is daarom, wat onhandig, geschilderd met mijn linkerhand. Op twee manieren gaat dit schilderij over de ervaring van opnieuw moeten leren wat je eerder al kon. Op mijn (kleinere) manier was dat leren schilderen met links, waar ik dat eerder altijd met rechts heb gedaan. Op mijn moeders manier is dat opnieuw leren spreken, doen en leven in het Nederlands, waar ze dat eerder, haarfijn, in het Pools kon doen.
De “fouten” in mijn kwaststrepen lopen daarmee parallel aan mijn moeder’s “o”‘s, die ze als “oo”’s uitspreekt. Ook zij is een gezicht van Noord-Holland, en de aanhoudende uitdaging om in onze cultuur te passen is één van de spierzwarende expressies op het Noord-Hollands gelaat. Maar wat lacht ze mooi.

Genoemd naar haar, “Nović:” haar originele Poolse achternaam, die “nieuwkomer op een gegeven plek” betekent.